Kentsel Planlamada Rekreatif Yeşil Alanların Rolü

Akyay Uygur; Nahide Betül Özkan

doi:10.5281/zenodo.6774485

Yazarlar

Akyay Uygur Ankara Hacı Bayram Veli Üniversitesi https://orcid.org/0000-0002-8006-7867
Nahide Betül Özkan Ankara Hacı Bayram Veli Üniversitesi https://orcid.org/0000-0002-8245-6532

DOI:

https://doi.org/10.5281/zenodo.6774485

Anahtar Kelimeler:

Kentsel planlama, Rekreasyon, Yeşil alan

Özet

Açık ve yeşil alanlar, sosyal yaşam içerisinde doğadan kopuk ve monoton bir şekilde yaşayan kentli bireylerin yaşam kalitesinin ve refah düzeyinin artmasına katkı sağlamaktadır. Açık ve yeşil alanların kentsel planlama sürecinde, rekreasyonel alan bağlamında düzenlenmesi kentlerde ortaya çıkan çevre ve hava kirliliği, betonlaşma, çarpık kentleşme gibi olumsuz etkilerin giderilmesinde oldukça önemlidir. Bu çalışmada, kent ve rekreasyon kavramları değerlendirilmiş, kent içerisinde yer alan açık ve yeşil alanların işlevlerinden bahsedilerek, kentsel planlama sürecinde rekreasyonel bağlamda yeşil alanların önemi ortaya konulmuştur. Araştırma kapsamında elde edilen veriler ışığında kentsel planlama süreçlerine rekreasyon kavramının dahil edilmesi noktasında çeşitli öneriler getirilmiştir.

İndirmeler

İndirme verileri henüz mevcut değil.

Referanslar

Sayılı İmar Kanunu ve İlgili Yönetmelikler, Bayındırlık ve İskan Bakanlığı Teknik Araştırma ve Uygulama Genel Müdürlüğü, Ankara, 2000.

Akesen, A. (1978). Açıkhava Rekreasyonunda Yaş ve Öğrenim Etkenlerinin Rekreasyonel Eylemler Üzerindeki Etkileri. İstanbul Üniversitesi Orman Fakültesi Dergisi, 28(1), 167-175.

Altunkasa, M. Faruk. (1998). Rekreasyonel Planlama Organizasyon. Ç.Ü Ziraat Fakültesi, Peyzaj Mimarlığı Bölümü, Ç.Ü Ziraat Fakültesi Dergisi, (54).

Aydemir, Ş., Aydemir S., Beyazlı, Ökten, N., Öksüz, A. M., Sancar, C., Özyaba, M., Türk, Y., (2004). Kentsel alanların Planlanması ve Tasarımı. İber Matbaacılık. Trabzon.

Bayramoğlu, E., Seyhan, S. (2019). Kentsel Açık Yeşil Alanlarda İklim Değişimi. 4 th International Symposium on Innovative Approaches in Architecture, Planning and Design. 4(7), 25-27.

Cereci, S. (2010). Kent Planlaması Bağlamında Kentsel Alanlarda İletişim Ortamlarının Oluşturulması Sorunu. Akademik Bakış Dergisi, 22(3), 46-49.

Ceylan, A. (2007). Yaşam Kalitesinin Artırılmasında Kentsel Yeşil Alanların Öneöi ve Kentsel Dönüşüm ile İlişkilendirilmesi. Yayınlanmamış Yüksek Lisans Tezi. İstanbul Teknik Üniversitesi, Fen Bilimleri Enstitüsü, İstanbul.

Clay, GR., Daniel, TC. (2000). Scenic landscape assesssment: the effects of land management jurisdiction on public perception of scenic beauty. Landscape and Urban Planning, 49, 1-13.

Demir, C., Demir N. (2006). Bireylerin Boş Zaman Faaliyetlerine Katılmalarını Etkileyen Faktörler ile Cinsiyet Arasındaki İlişki: Lisans Öğrencilerine Yönelik Bir Uygulama. Ege Akademi Bakış Dergisi, 6(1), 36-51.

Giddens, A., Sutton, P. (2016). Sosyoloji, 2. Baskı, Kırmızı Yayınları, İstanbul.

Gül, A., Küçük, V. (2001). Kentsel Açık-Yeşil Alanlar ve Isparta Kenti Örneğinde İrdelenmesi. Süleyman Demirel Üniversitesi Orman Fakültesi Dergisi, A (2), 27-48.

Gülez, S. (1979). Aktüel Açıkhava Rekreasyon Potansiyelinin Saptanması için Geliştirilen Bir Değerlendirme Yöntemi, KTÜ. Orman Fakültesi Dergisi, 2(2), 132-147.

Gümüş, H., Alay Özgül, S., Karakılıç, M. (2017). Fiziksel Aktivite İçin Park ve Rekreasyon Alanlarına Gelen Kullanıcıların Mekân Seçimini ve Fiziksel Aktiviteye Katılımını Etkileyen Faktörler. Spormetre Dergisi, 15(1), 31-38.

Hall, C. M., Page S. (2006). The Geography of Tourism and Recreation Environment, Place and Space (3rd Ed.). London and New York: Routledge Taylor & Francis Group.

Karaküçük, S., (2008). Rekreasyon (Boş Zamanları Değerlendirme), 5. Baskı, Gazi Kitabevi, Ankara

Karaküçük, S., Akgül, B. M. (2016). Ekorekreasyon, Rekreasyon ve Çevre.1. Baskı, Gazi Kitabevi, Ankara.

Karasakız, H., Dinçer, N. (2019). Belediyelerin Düzenlemiş Oldukları Rekreasyon Alanlarının Fiziksel Aktiviteye Uygunluğu Üzerine Bir Araştırma (Kahramanmaraş Büyükşehir Belediye Örneği). Tarih Okulu Dergisi (TOD),12(43), 1629-1650.

Karataş, A., Kılııç, S. (2017). Sürdürülebilir Kentsel Gelişme ve Yeşil Alanlar. SİYASAL: Journal of Political Sciences, 26(2): 53–78.

Kiper, T. & Öztürk, A.G. (2011). Kent Ormanlarının Rekreasyonel Kullanımı ve Yerel Halkın Farkındalığı: Edirne Kent (İzzet Arseven) Ormanı Örneği. Tekirdağ Ziraat Fakültesi Dergisi, 8(2), 105-118

Koçyiğit, M. ve Yıldız, M. (2014). Yerel Yönetimlerde Rekreasyon Uygulamaları: Konya Örneği. International Journal of Science Culture and Sport, Special Issue 2, 211-223.

Kuo, F.E., Sullivan, W.C. (2001). Environment and crime ın the ınner city does vegetation reduce crime? Environment and Behavior, 33: 343-367

Kurdoğlu, O. & Düzgüneş, E. (2011). Artvin Kent Ormanının Rekreasyon Olanakları ve Kullanıcı Tercihlerinin İrdelenmesi. Artvin Çoruh Üniversitesi Orman Fakültesi Dergisi, 12 (2):201-213.

Loukaitou-Sideris, A., Levy-Storms, L., Chen, L., & Brozen, M. (2016). Parks for an aging population: Needs and preferences of low-income seniors in Los Angeles. Journal of the American Planning Association, 82(3), 236-251.

Mclean, D.D., Hurd, A. R., Rogers, N. B. (2008). Kraus’ Recreation and Leisure in Modern Society, Burlington: Jones and Bartlett Publishers.

Mobley, T.A. (2006). Yerel Yönetimlerin Halkın Rekreasyon ve Park İhtiyaç ve Hizmetlerini Karşılamadaki Rolü, Eskişehir Sağlıklı Kentler Birliği Toplantısı, Eskişehir.

Özden, P. (2010). Kentsel Yenilenmenin Unutulan Öğesi: Toplumsal Yenilenme. Kent Araştırmaları Dergisi, 6(2), 20-21.

Öztürk, S.,. (2013). Kentsel açık ve yeşil alanların yaşam kalitesine etkisi “Kastamonu Örneği”. Kastamonu Üniversitesi Orman Fakültesi Dergisi,13(1), 109-116

Sağlık A., Kelkit A., Sağlık E., "Çanakkale Kenti Örneğinde ÇarpıkŞehirleşme", Uluslararası Katılımlı Şehirlerin Yapılandırılması Sempozyumu (Kentsel Dönüşüm 2012), ss.110-121.

Sevil T., Şimşek K. Y., Katırcı H., Çelik, O., Çeliksoy, M. A. ve Kocaekşi, S. (2012). Boş zaman ve rekreasyon yönetimi, 1.Baskı, Anadolu Üniversitesi Yayınları, Eskişehir.

Tabanlıoğlu, H. (1991). Çarpık Kentleşme Sorunları, Nedenler, Çıkış Yolları. İstanbul Haliç Rotary Klubü, İstanbul.

Tatlıdil, E. (2009). Kent ve Kentli Kimliği; İzmir Örneği. Ege Akademik Bakış, 9(1), 319-336.

Tez, Ö., Doğan, Ö., Yavaş, Ö., Erkaya, E., Tavazar, H. ve Güzel, P. (2014). Yerel Yönetimlerde Serbest Zaman ve Rekreasyon Hizmetleri (İzmir İli Örneği). International Journal of Science Culture and Sport, Special Issue 1, 511-524.

Tolunay, A., Alkan, H., Korkmaz, M. (2004). Isparta Tarihi Ayazmana Mesireliği’nin Açıkhava Rekreasyonu Açısından Kullanıcı Özellikleri. Süleyman Demirel Üniversitesi, Fen Bilimleri Enstitüsü Dergisi, 8(1), 59-70.

Uslu, A. (2007). Karikatür ve eğitim. Bilim ve Aklın Aydınlığında Eğitim, 84(7), 35-37.

Üstündağ, Ö., Devecioğlu, S., Akarsu, E., E. (2011). Spor ve Rekreasyon Alanlarının Şehir Planlamasındaki Yeri ve Önemi. 6th International Advanced Technologies Symposium (IATS’11), Elâzığ.

Wentworth,J.(2016).Greenspaceandhealth.Retrievedfromhttp://researchbrieings.parliamentuk/ResearchBrieing/Summary/POST-PN-0538.

Yuen, B., (1996). Creating The Garden City: The Singapore Experience, Urban Studies, 33, 955- 970.

Yüksel, M., Yeşil, M. (2017). Kent ve Rekreasyon (Ordu Kenti Örneği). Mavi Atlas Dergisi, 5(2), 355-382.