Ergenlerin Bir Boş Zaman Aktivitesi Olarak İnternet Tabanlı Oyun Bağımlılıklarının Şiddet Eğilimine Etkisi

Abalı, O. (2004). Ergenlik Dönemi ve Sorunlar (Birinci Basım). İstanbul: Epsilon Yayıncılık, 13-210.

Aksoy, Z. (2018). Adölesanlarda oyun bağımlılığı, yaşam biçimi davranışları ve etkileyen faktörler ( Yayımlanmamış yüksek lisans tezi). Marmara Üniversitesi Sağlık Bilimleri Enstitüsü, İstanbul.

Ardahan, F., Turgut, F., ve Kalkan., K. (2016). Her Yönüyle Rekreasyon. (Birinci Basım). Ankara: Detay Yayıncılık, 1-7.

Bayer, A. (2013). Değişen toplumsal yapıda aile: eşler arası şiddet ve din ilişkisi üzerine bir araştırma Konya örneği ( Yayımlanmamış doktora tezi). Necmettin Erbakan Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, Konya.

Bayzan, Ş. ve Güneş, A. (2022). Dijital Oyun Tarihi Ve Türk Oyun Medyası. Ş. Sağıroğlu, H. İbrahim Bülbül, A. Kılıç, M. Küçükali, Ş. Bayzan ve Y. Samur (Ed.), Dijital Oyunlar -1 : Araçlar, Metodolojiler, Uygulamalar Ve Öneriler içinde (ss. 25-78). Ankara: Nobel Akademik Yayıncılık Eğitim Danışmanlık.

Burak, Y. ve Ahmetoğlu, E. (2015). “Bilgisayar oyunlarının çocukların saldırganlık düzeylerine etkisinin incelenmesi”. International Periodical for the Languages, Literature and History of Turkishor Turkic, 10 (11), 363-382.

Büdük, S. (2018). Obez bireylerde obezite düzeyi ile akıllı telefon bağımlılığı ve çevrimiçi oyun bağımlılığı ilişkisi ( Yayımlanmamış yüksek lisans tezi). Üsküdar Üniversitesi, Sosyal Bilimler Enstitüsü, İstanbul.

Caillois, R. (2001). Man, Play and Games. (M. Barash, çev ).

Çakıcı, G. (2018). Ergenlerde dijital oyun bağımlılığı ve öfkeyi ifade etme biçimleri arasındaki ilişkinin incelenmesi (Yayımlanmamış yüksek lisans tezi). Haliç Üniversitesi, Sosyal Bilimler Enstitüsü, İstanbul.

Çetiner, H. (2019). Güncel Animasyon Uygulamaları (Oyunlar). Ö. Yayla ve E. Karaçar, (Ed.). Rekreasyon Yönetimi (Güncel Animasyon Uygulamaları), içinde (ss. 109-157). Ankara: Detay Yayıncılık.

Çivilidağ, A. (2013). Gelişim Süreci Odağında Ergenlik Psikolojisi (Birinci Basım). Ankara: Nobel Akademik Yayıncılık, 13-62.

Eni, B. (2017). Lise öğrencilerinin dijital oyun bağımlılığı ve algıladıkları ebeveyn tutumlarının değerlendirilmesi (Yayımlanmamış yüksek lisans tezi). Haliç Üniversitesi, Sosyal Bilimler Enstitüsü, İstanbul.

Gamıng In Turkey, Mena, Eu-Oyun ve Espor Ajansı. (2022). Türkiye Oyun Sektörü Raporu, GİT.

Güler-Baysoy, N. (2014). Üniversite öğrencileri şiddet yaşantısı risk faktörlerini değerlendirme ve önceliklendirme aracı geliştirme (Yayımlanmamış doktora tezi). Gazi Üniversitesi, Sağlık Bilimleri Enstitüsü, Ankara.

Güneş, A. (2015). Lise öğrencilerinin şiddet ve değer eğilimlerinin bazı değişkenler açısından incelenmesi Rize ili örneği (Yayımlanmamış doktora tezi). Cumhuriyet Üniversitesi, Sosyal Bilimler Enstitüsü, Sivas.

Hazar, A. (2003). Rekreasyon ve Animasyon (Dördüncü Basım). Ankara: Detay Yayıncılık, 7-11.

Halıcı, E., C. (2018). İnfertilite tedavisi için başvuran çiftlerde erkeğin eşine gösterdiği şiddet ve evliliğe uyumu (Tıpta Uzmanlık). Çukurova Üniversitesi Tıp Fakültesi, Adana.

Halıcı, C. (2007). Gazete haberlerinde kadına yönelik şiddet: posta ve takvim gazetelerinde kadına yönelik şiddet haberleri üzerine bir araştırma ( Yayımlanmamış doktora tezi). Eskişehir Anadolu Üniversitesi, Sosyal Bilimler Enstitüsü, Eskişehir.

Huizinga, J. (2006). Homo Ludens Oyunun Toplumsal İşlevi Üzerine Bir Deneme. (çev. Mehmet Ali Kılıçbay). İstanbul: Ayrıntı Yayınları.

Ilgaz, H. (2018). Ergenler için oyun bağımlılığı ölçeğinin türkçe’ye uyarlama çalışması. İlköğretim Online, 14(3), 874-884, http://dx.doi.org/10.17051/io.2015.75608.

Kahya Canlı, S. ve Demirarslan, D. (2020). Çocuk oyun alanlarının tarihi gelişimi. Çocuk ve Gelişim Dergisi, 3(6), 60-75.

Karabulut, B. (2019). Ortaöğretim öğrencilerinde dijital oyun bağımlılığı ve şiddet eğilimi ilişkisi (Yayımlanmamış yüksek lisans tezi). Hasan Kalyoncu Üniversitesi, Sosyal Bilimler Enstitüsü, Psikoloji Anabilim Dalı, Gaziantep.

Kaufman, D., Ireland, A. and Chang, O., M. (2018). Leisure time use, meaning of life, and psychological distress: comparing Canadian and Korean older adults. Journal of Education and Culture Studies, 2(4), doi:10.22158/jecs.v2n4p327.

Karaküçük S. (2008). Rekreasyon: Boş Zaman Değerlendirme, Gazi Kitapevi: Ankara.

Kasatura, İ. (1998). Gençlik ve Bağımlılık (Birinci Basım). İstanbul: Evrim Yayıncılık.

Kaya, A., B. (2013). Çevrimiçi oyun bağımlılığı ölçeğinin geliştirilmesi: geçerlik ve güvenirlik çalışması (Yayımlanmamış yüksek lisans tezi). Gaziosmanpaşa Üniversitesi, Eğitim Bilimleri Enstitüsü, Tokat.

Kinross, J., M. (2018). Precision gaming for health: computer games as digital medicine. Methods, 151 (1), 28-33, https://doi.org/10.1016/j.ymeth.2018.09.009.

Kulaksızoğlu, A. (1998). Ergen Psikolojisi. Remzi Yayınevi.

Kuss, D. and Griffiths, M., D. (2012). Adolescent online gaming addiction. Education and Health, 30(1).

Odabaşı, Ş. (2016). Üniversite öğrencilerinin online oyun bağımlılığı düzeylerinin öznel mutluluk düzeyleriyle ilişkisi, ( Yayımlanmamış yüksek lisans tezi). Sakarya Üniversitesi, Eğitim Bilimleri Enstitüsü, Sakarya.

Ögel, K. (2014). Bağımlı Aileleri İçin Rehber Kitap (Birinci Basım). İstanbul: Türkiye İş Bankası Kültür Yayınları, 10-50.

Ögel, K. ve Erol, B. (2015). Çocuklarda Sigara Alkol ve Madde Bağımlılığı (Üçüncü Basım). İstanbul: Morpa Kültür Yayınları, 9-24.

Siyez, D., M. (2013). Ergenlerde Problem Davranışlar. Pegem Akademi Yayıncılık.

Soyöz-Semerci, Ö, U. ve Balcı, E., V. (2020). Lise öğrencilerinde dijital oyun bağımlılığı üzerine bir alan araştırması: Uşak örneği. Journal of Humanities and Tourism Research 2020, 10 (3): 538-567. DOI: 10.14230/johut869.

Şelimen, M ve Ceylan, H. (2018). “Şiddet içeren bilgisayar oyunlarının çocukların saldırganlık davranışı üzerindeki etkileri”. Uluslararası Sosyal Araştırmalar Dergisi, 11(60), 1307- 9581.

Şimşek, E., & Karakuş Yılmaz, T. (2020). Türkiye'de yürütülen dijital oyun bağımlılığı çalışmalarındaki yöntem ve sonuçların sistematik incelemesi. Kastamonu Education Journal, 28(4), 1851-1866. doi: 10.24106/kefdergi.3920.

Tekin, A. (2016). Serbest Zaman Bağlamında Oyun Teorileri. S. Karaküçük, (Ed.), Rekreasyon Bilimi, içinde (ss.43-67). Gazi Kitabevi, Ankara.

Teng, Z. Li, Y. and Liu, Y. (2014). Online gaming internet addictionand aggression in chinese male students the mediating role of low self- control. International Journal of PsychologicalStudies, 6(2), 1918-7211.

Tezcan, M. (1977). Boş Zamanlar Sosyolojisi (Birinci Basım). Ankara: Doğan Matbaası, 1-8.

Topşar, A. (2015). Ortaokul 7. sınıf öğrencilerinde duygusal zekâ ile bilgisayar oyun bağımlılığı arasındaki ilişkinin incelenmesi, ( Yayımlanmamış yüksek lisans tezi). Fatih Üniversitesi, Sosyal Bilimler Enstitüsü, İstanbul.

Yalçın Irmak, A. ve Erdoğan, S. (2016). Ergen ve genç erişkinlerde dijital oyun bağımlılığı: güncel bir bakı. Türk Psikiyatri Dergisi, 27(2), 128-37.

Yengin, D. (2010). Dijital oyunlarda şiddet kavramı: yeni şiddet ( Yayımlanmamış doktora tezi). Marmara Üniversitesi, Sosyal Bilimler Enstitüsü, İstanbul.

Yeşiltaş, A. (2018). Şiddet ve defansif tıp uygulamaları üzerine nitel bir çalışma (Yayımlanmamış doktora tezi). Süleyman Demirel Üniversitesi, Sosyal Bilimler Enstitüsü, Isparta.

Yöyen, E. (2012). Yatan ve poliklinikten takip edilen ı.eksen psikiyatrik bozukluk tanısı almış kişilerde şiddet davranışı ve eğilimlerinin karşılaştırılması. ( Yayımlanmamış doktora tezi). İstanbul Üniversitesi, Adli Tıp Enstitüsü, İstanbul.

Yücel, G. ve Şan, Ş. (2018). Dijital oyunlarda bağımlılık ve şiddet: Blue Whale oyunu üzerinde bir inceleme. Online Academic Journal of Information Technology, 9(32), DOI: 10.5824/1309‐1581.2018.2.006.x.

Zarotis, F., G. ve Tokarski, W. (2020). Definition, concepts and research about leisure time. Internatıonal Journal Of Innovatıve Research And Knowledge, 5(2).

Zhu, J., Zhang, W., Yu, C., Bao, Z. (2015). Early adolescent Internet game addiction in context: How parents, school, and peers impact youth. Computers in Human Behavior, 50, 159-168.